Van ploeteren naar Permacultuur

Wat begon als een romantisch samenzijn met de natuur, leek te verzanden in een huis-tuin-en-keuken-romannetje met spruitjeslucht. Het geploeter in de modder, het constante gevecht tegen onkruid en ongedierte… het putte me uit. Maar toen, net toen ik dacht de handdoek in de ring te gooien, diende zich een nieuwe aanpak aan. Een ridder op het witte paard die het vuur voor het moestuinieren weer aanwakkerde. Het antwoord? Permacultuur.

De Echte Keukenroman

De relatie met mijn moestuin was een Bouquetreeks-verhaal vol ups en downs. Na de eerste wittebroodsweken volgde de harde realiteit. Urenlang schoffelen, onkruid wieden en de strijd aangaan met slakken en luizen. Gelukkig brachten de wandelingen naar de volkstuin de nodige ontspanning, en nam mijn moestuinpartner in crime Pim, steeds meer van het zware werk over. Toch bleef er iets knagen. Ik verlangde naar een diepere, meer harmonieuze band met mijn stukje grond. En die vond ik in een filosofie die de hele relatie zou veranderen.

Werken mét de Natuur

Wat is permacultuur? Ik hoor je denken: Perma-wát? Het is een filosofie van werken mét, in plaats van tegen de natuur. Waar traditioneel tuinieren zich focust op ingrijpen en ‘offensief’ tuinieren, draait permacultuur om observeren en minimaliseren van ingrepen. Het is een manier om een veerkrachtig, zelfonderhoudend ecosysteem te creëren. Denk aan een mini-eetbare-bostuin waar regenwater in de bodem wordt opgeslagen en bomen de zon opvangen. Bladeren vallen op de grond en worden door bacteriën omgezet in voeding. Dieren bemesten de bodem en houden hem luchtig. Het is een duurzame, slimmere en socialere manier van moestuinieren.

Lang leve permacultuur!

Eeuwig moes

Voordat ik me volledig in de armen van de permacultuur stortte, besloot ik inspiratie op te doen. Tijdens de lockdowns bezochten we een paar bijzondere tuinen. De klassieke Kasteeltuinen van Valkenburg lieten me zien hoe tuinen vroeger als voedselvoorziening dienden, en de Historische Groentehof in Beesel prikkelde mijn interesse voor vergeten groenten en fruit. Deze bezoeken gaven me inzicht in de rijke geschiedenis van het moestuinieren. De absolute eye-opener was echter de kwekerij van Yvonne Velthuis, een verborgen schat in een nieuwbouwwijk. Hier zagen we hoe de theorie in de praktijk werkt.

Een Hybride Toekomst

Een dorre, kale vlakte die je ieder jaar opnieuw moet beplanten en bestrijden, is voor mij verleden tijd. Mijn nieuwe aanpak is een hybride-versie van het ‘oude’ en het ‘nieuwe’ tuinieren. Kortwieken, kappen en kastijden maken plaats voor observeren en samenwerken met de natuur. Aangestoken door het permacultuur-virus gaan we de komende tijd op zoek naar nieuwe mogelijkheden, zoals een wijngaard die met deze filosofie werkt. Ik ben klaar voor de ontdekkingsreis in mijn eigen tuin.

‘’De werkelijke ontdekkingsreis is niet het zoeken van nieuwe landen, maar het zien met nieuwe ogen’’

Marcel Proust

Zie link: Kwekerij Yvonne Veldhuis

Stichting vergeten groenten in Beesel

Kasteeltuinen Valkenburg

Ook een leuke en inspirerende tuin waar ik ooit vrijwilliger ben geweest is de Tapijntuin

en lees hier meer over Permacultuur