Moestuinblog Deel 2

Juni. De aardappelen aarden goed in de vette klei. Ze staan mooi opgesteld in rijtjes. Het begint langzaamaan warmer te worden. Besjes aan de struik verkleuren zachtjes van lichtgeel, naar rozeoranje, dan blozend rozerood. Het is bijna zomer.

 

Veelvraat

Juli. Het is nu volop zomer. De beruchte Coloradokever is gesignaleerd in de tuinen. Die houdt erg veel van aardappel. En vooral van mijn aardappelplanten. Wat te doen? Ik krijg van een andere moestuinier een bekertje met een mengsel van spiritus en water. Daar kan ik ze in verdrinken. Zo verklaar ik de oorlog aan het geel en zwart gestreepte hongerige kevertje. Die is niet onder de indruk van mijn spiritus-offensief. Een week later zijn alsnog alle planten aangetast.

Onkruid

Augustus. De Coloradokever heeft mijn gehele aardappeloogst naar de filistijnen geholpen. Ik zucht eens diep en red nog een paar aardappelen uit de zwarte modder. Toch een beetje oogst. Positief blijven.“Dit is pas het eerste moestuinjaar´´ houd ik mezelf voor. Naast de invasie van de Coloradokever word ik het meest geplaagd door onkruid, onkruid, écht overal onkruid.

Il Giardino

September klopt al aan de deur. Ik maak kennis met een Italiaan uit Napels met een weelderige moestuin naast de mijne. Hij heet Mario en legt me uit hoe ik moet schoffelen, aardappelen poten, wat te doen met onkruid (maakt bij het woord een zaagbeweging langs zijn keel met slissend geluid). Ik krijg van hem onaangetaste patate, een krop andijvie en lenteuitjes. De Napolitaan zegt dat ‘’werken in Il Giardino ´´non finisce mai ´´(houdt nooit op). Ik knik instemmend.

Complimenti

Mister Il Giardino di Napoli laat me jaloersmakende Zucchini (Courgettes), Melanzane (Aubergines), Chicorei (soort verwant aan witlof en andijvie) en molti fiori (bloemen) in alle colori van de regenboog zien. Hij geeft me overvloedige tips over bijvoorbeeld ‘Hoe water te geven’ (´nee nee nee, zó moet je de planten water geven anders krijg je nog meer onkruid’) namelijk bij de wortel van de plant. Ik krijg ook complimenten dat ik wat (moestuin) Italiaans spreek. Grazie Mario.

 

Pompoentje

Oktober sluipt stillekes aan de moestuin in. En moeder natuur geeft me nog een heel klein oranje pompoentje en een grappig soort augurk (geen komkommer en ook geen courgette en ook niet echt lekker… maar goed niet zeuren…oogst is oogst en het staat leuk in de fruitmand) en twee (ja echt twee!) gevlekte struikbonen, plus een leuke zalmroze Dahlia. Wie het kleine niet eert…

Worteldoek

November. Conclusie: Mijn allereerste moestuinjaar is voornamelijk een gevecht tegen onkruid. De woeste kleigrond. De venijnige Coloradokever. Een gevecht tegen mijzelf en mijn hoge verwachtingen. Ik verzin een plan: in het nieuwe jaar ga ik de bodem bedekken met worteldoek. Of kartonnen dozen. Daar kan geen onkruid tegenop. Dit wordt mijn nieuwe strategie.

Bijna december. De balans opmakend dringt het tot me door dat moestuinieren niets persé iets te maken heeft met koesteren van de natuur. De romantiek is nog ver te zoeken. Het lijkt soms een gevecht van de mens tégen de natuur.

Wordt vervolgd…

Adopt the pace of nature – her secret is patience – Ralph Walter Emerson

Zie hier ijverige Mario aan het werk: IMG_7579