21 januari 2021

(Moes)tuin van geluk

Veranderde het werken in de moestuin van een poetisch samenzijn met de natuur naar een huis-tuin-en-keuken-romannetje waarin de spruitjeslucht je de adem beneemt? Integendeel!

Een nieuwe strategie is mijn ridder op het witte paard die het vuur weer laat branden. Welke? Lees snel mee…

Bouquetreeks

De keukenroman ”Tuin van geluk” bleek vol ups and downs te zijn. Na de eerste wittebroodsweken en een paar seizoenen geploeter in de modder, het gevecht tegen onkruid en ongedierte werd het de hoogste tijd voor moestuintherapie.

Het wandelen van en naar de volkstuin waren overigens wel een verademing het afgelopen (corona)jaar. Moestuinpartner P. die het zware werk steeds meer overnam gaf ook wat lucht. Toch knaagde er iets. Ik kwam een methode op het spoor die de relatie met de moestuin ingrijpend zou kunnen veranderen.

Permawat?

Het huis-tuin-en-keuken-moestuinieren maakt plaats voor een socialere en slimmere variant namelijk de Permacultuur. Permawat?

Volgens wiki is ‘Permacultuur een filosofie van werken mét in plaats van tegen de natuur’ en ”wanneer je begint met permacultuur stop je met het ‘offensief’, en leer je observeren en minder in te grijpen voor meer resultaat” en ”Regenwater wordt opgeslagen in de bodem, zonlicht wordt opgevangen door de hoge bomen, bladeren vallen op de grond, bacteriën in de bodem zetten het om in voeding. Dieren bemesten de bodem en houden hem luchtig”.

Lang leve permacultuur!

Eeuwig moes

Maar voordat we in de armen vluchten van de permacultuur bezoeken we (tussen de twee lockdowns in) nog een klassieke moestuin. Namelijk de Kasteeltuinen van Valkenburg (in vroegere tijden hoorde bij een kasteel een tuin als voedselvoorziening). Erg leuk om te zien dat er ook druiventeelt heeft plaatsgevonden. Nog een stap terug in de tijd is de Historische Groentehof in Beesel (stond al langer op mijn to-do-lijstje). Aanrader voor wie geïnteresseerd is in ”vergeten groenten en fruit”. Als laatste een bezoek aan échte permacultuur-tuin: de Wilde Plantenkwekerij van Yvonne Velthuis. Een verscholen schat in een jaren ’70 nieuwbouwwijk.

Hybride

Conclusie: Een mini-eetbare-bostuin in plaats van een dorre, kale vlakte die iedere keer opnieuw beplant en bestreden moet worden is een aanpak waar we wel voor in zijn. Kortwieken, kappen en kastijden van al het groen is verleden tijd. Alhoewel we het ”ouderwetse” moestuinieren niet meteen opzij willen zetten maar eerst een hybride-versie maken van de ”oude” en de ”nieuwe” manier. Aangestoken door het permacultuur-virus ga ik dit jaar op zoek naar een wijngaard waarin men met deze filosofie werkt.